mercedes rally

 

  1932 წელი მაინცდამაინც სახარბიელო არ იყო გერმანული ავტოსპორტისთვის. ამას თან ერთვოდა ქვეყანაში უმუშევრობა, ეკონომიკური კრიზისი და მერსედეს ბენცის სპორტული განყოფილების დახურვა. მაგრამ იყო პერსპექტიული მომავალი 1934 წლის ახალი ფორმულის გახსნისთვის. ახალი წესებით, გათვალისწინებული იყო, რომ ბოლიდის წონა არ უნდა ყოფილიყო 750 კგ-ზე მეტი  საწვავის, საბურავების და პილოტის გარეშე. სხვა მხრივ, შეზღუდვა არ იყო. ეს იყო მერსედესისთვის იდეალური შანსი, კონკურენცია გაეწია მაშინდელი ბოლიდებისთვის. SSKL იყო წინა წლების წარმომადგენელი, რომელიც წონის რეგლამენტსაც კი ვერ აკმაყოფილებდა.
      1933 წელს, მერსედესმა გადაწყვიტა ახალი სარბოლო მოდელის შექმნ.ა  ეს გადაწყვეტილება ავტოსპორტში დაბრუნებული მენეჯერის, ალფრედ ნეუბაუერის დამსახურებაა. ეს საკითხი ცოტა ხნით გადაიდო ქვეყანაში პოლიტიკური მდგომარეობის გამო. ახალი ხელისუფლების მოსვლის შემდეგ გაჩნდა პოლიტიკური ნება, ახალი ავტოდრომის მშენებლობისა და გადასახადების თანხის შემცირებაც  კი ავტომწარმოებლებისთვის. ამან გამოიწვია მაშინდელ 2 გიგანტს შორის დიდი კონკურენცია. ესენი იყვნენ მერსედეს ბენცი და ავტოგაერთიანება (Mercedes-Benz and Auto Union), სამომავლოდ აუდი. ამ კონკურენციამ გამოიწვია ის, რომ ეს 2 ბრენდი 1939 წლამდე (მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამდე) დომინანტები იყვნენ ევროპაში.
     ნეუბაუერის ერთ-ერთი პირველი პილოტი იყო რუდოლფ კარაჩიოლა, მეორე გუნდის მონაწილე - მანფრედ ფონ ბრაუხიჩი, ლუიჯი ფაგიოლი, ჰანეს გეიერი და ერნესტ ჰენნე. ნეუბაუერი 1933 წელს  გახარებული იყო ახალი monoposto-ს პერსპექტივით. გერმანიის ნაკრების ფერი თეთრი ფერი იყო. 1934 წელს  მანქანის ფერის შეცვლა  ვერსხლისფერით  არა დიზაინის, ან უბრალო ფერის გამო, არამედ პრაგმატული გადაწყევეტილების გამო მოხდა.
     ინჟინერების ჯგუფმა, ჰენს ნიბელის მეთაურობით, მცირე დროში შექმნეს წინ ძრავიანი monoposto, რომელიც ავტოგაერთიანების შუა ძრავიან მანქანასთან შედარებით, ძალიან კონსერვატიულად გამოიყურებოდა. Monoposto იყო ვიწრო ძარიანი, მექანიკური კომპრესორით აღჭურვილი 3,4 ლიტრიანი, ვესებრი 8 ცილინდრიანი ძრავით, გამოყოფილი საბურავებით და გადაცემათა კოლოფის უკანა განაწილებით, რომელიც იყო გამარჯვების რეცეპტი.
     

შეკიდულობა ეკუთვნოდა მაქს ვაგნერს, ძრავი შექმნეს ალბერტ ჰესსიმ და ოტო შილინგმა. გეორ შირერმა კი- კომპრესორი.
   ძრავის გამოცდა, Mercedes-Benz monoposto, 1934  წლის თებერვალში, მონცაში მოხდა.
320 ცხ/ძ (235კვტ) . შემდგომში მოხდა მისი გაძლიერება 354 ცხ/ძ (260კვტ). ახალი ნაზავის გამოყენებით Esso, დარეგისტრირდა მაქსიმალური სიჩქარე 250კმ/სთ.
      მერსედესმა თავისი ახალი მოდელი-W 25-სთვის შეარჩია  ვერცხლისფერი.
(ამასთან დაკავშირბით არსებობს ლეგენდა: შეჯიბრების დაწყებამდე ერთი კვირით ადრე, მერსედესმა წარმოადგინა ახალი მოდელი ნიუბურგრინგში. ახალი მოდელი ვერ ჩაეტია რეგლამენტში და 750 კგ-ის ნაცვლად შეადგინა 751 კგ. ამის გამო, მანქანა გაწმინდეს თეთრი საღებავისგან და გახდა ვერცხლისფერი, რადგან დამზადებული იყო ალუმინისგან).
    1934 წლიანი შეჯიბრი მანფრედ ფონ ბრაუხიჩმა Mercedes-Benz monoposto W 25-ით გამარჯვებით დაამთავრა  და დააფიქსირა საშუალო სიჩქარე 122,5 კმ/სთ.
   შემდეგი გამარჯვება მონცაში რუდოლფ კარაჩიოლას W 25-ით  ხვდა წილად.
    1934 წლის მონაცემებით, Mercedes-Benz-ის ტექნიკური მახასიათებლები ერთი თავით მაღლა იდგა სხვებთან შედარებით.
    თუმცა, 1934 წელს იყო ძალიან დიდი კონკურენცია ავტოგაერთიანების მხრიდან, მაგრამ შტუდგარტულმა კომპანიამ 1935 წელს უპასუხა ახალი თაობის W 25-ით. ყველაზე ძლიერი ძრავით- 462 ცხ/ძ (340 კვტ.) 5800 ბრ/წთ. 4310 კბ/სმ სამუშაო მოცულობა. 1935 წლის სეზონზე, ამ მონაცემებმა  სრული ძალაუფლება მისცა მერსედესს.
    რუდოლფ კარაჩიოლამ ახალი W 25-ით მოიგო თითქმის ყველა მაშინდელი გრანპრი და მაშინდელი დროის პირველი   პილოტი  გახდა.
     

1936 წლის W 25-მა განავითარა 449ცხ/ძ (330 კვტ.) უფრო მოკლე ძარის ვერსიით, მაგრამ ვერ შეძლო ამ სეზონის მოგება (გარდა 2 გრანპრისა). ეს სეზონი ავტოგაერთიანებას ხვდა წილად.
     1937 წელს დამზადდა ახალი მოდელი Mercedes-Benz monoposto W 125,  ძრავი ისევ მექანუკური დაბერვის სისტემით იყო აღჭურვილი, იგივე კომპრესორით და გამოიმუშავებდა 600 ცხ/ძ-ს (441კვტ.) 5,6 ლტ-იანი მოცულობით.
    ეს ძრავი შექმნა რუდოლფ უჰლენჰაუტმა და მუშაობის პრინციპი მდგომარეობდა შემდეგში: კომპრესორი დაყენდა კარბურატორის შემდეგ, რაც იწვევდა უკვე გამზადებული ნაზავის შეფრქვევას წვის კამერაში.
     ბევრი გამოცდების შემდეგ ნიურბურგრინგზე რუდოლფ უჰლენჰაუტმა აირჩია რევოლუციური გადაწყვეტილება, Mercedes-Benz monoposto W 125-ის შეკიდულობასთან დაკავშირებით. ეს იყო სარისკო და გაბედული გადაწყვეტილება და გულისხმობდა რეგულირებად შეკიდულობას. ასევე, მაშინდელი მთლად არასწორი გზების დასაძლევად, ახალი თაობის ამორტიზატორებს, რამაც გამოიწვია მანქანის სტაბილურობა მაღალ სიჩქარეზე და მაქსიმალური სიჩქარის გაზრდა. ასევე, დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა აეროდინამიულ ძარას და მანქანის კლირენსის დაწევას.
(ეს პრინციპი დღესაც გამოიყენება ავტოსპორტში)

    1937 წელს გამარჯვება გამარჯვებაზე მოდიოდა! მან მოიგო თითქმის ყველა გრანპრი. აეროდინამიულად ოპტიმიზირებულმა Mercedes-Benz monoposto W 125-მა  დააფიქსირა მაქსიმალური სიჩქარე 271,7 კმ/სთ და ეს შედეგი არ გაუმჯობესებულა 1959 წლამდე.
    მომავალ სეზონზე, 1938 წელს მოხდა ცვლილებები რეგლამენტში. შეიზღუდა ძრავის მოცულობები და განისაზღვრა შემდეგნაირად: 3 ლტ-იანი კომპრესორით და 4.5 ლტ-იანი უკომპრესოროდ. 

   

ეს იყო ”პირველი ეტაპის” დასასრული ავტოსპორტში, რომელიც 1939 წლამდე მერსედესის გამარჯვებით დასრულდა. მან მოიგო 4 ოქროს მედალი და გადამწყვეტი როლი შეასრულა ავტოსპორტის და ინდუსტრიის განვითარებაში.
   მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ იწყება ე.წ. ”მეორე ეტაპი” ავტოსპორტში, რომელიც ფორმულა სამლიტრიანის სახელითაა ცნობილი და დღემდე გრძელდება ცნობილ ბრენდთა ჭიდილი მცირე ცვლილებების ფონზე.